Duszpasterstwo

2.Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.

3.Ministrant powinien sam być ZNAKIEM. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać!

,,Uczestniczyć w liturgii to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!

ZASADY MINISTRANTA:

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swe obowiązki.
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
3. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
4. Ministrant pracuje nad swoim charakterem i czuwa nad czystością serca i duszy.
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
6. Ministrant modli się za Kościół, za Ojczyznę i służy Jej rzetelną pracą.
7. Ministrant jest dobrym synem i bratem.
8. Ministrant swoją chrześcijańską postawą wnosi wszędzie prawdziwą radość.
9. Ministrant przez swoją pilność i sumienność staje się przykładem dla innych.
10. Ministrant podobnie jak kapłan stara się być niejako drugim Chrystusem.

DZIESIĘĆ CECH MINISTRANTA:

1. Ministrant służy Bogu i Ojczyźnie, wzorowo spełniając swoje obowiązki.
2. Odznacza się posłuszeństwem:
wobec rodziców.
wobec prefekta i władz ministranckich.
podczas liturgii – wobec ceremoniarza i ministrantów wyższych stopni.
3. Służy Chrystusowi w bliźnich. Swoją postawą wnosi pokój i radość.
4. Pracuje nad swoim charakterem i czuwa nad czystością serca.
5. Przez swoją pilność i sumienność staje się przykładem dla innych.
6. Odznacza się czystością w mowie, unika kłótni i sprzeczek.
7. Nie ulega nałogom.
8. Rozwija w sobie życie Boże poprzez modlitwę, rekolekcje, wspólne wyjazdy.
9. W każdym ministrancie widzi swego brata.
10. Szanuje przyrodę i wszystko co go otacza, widząc w tym dar Boży.

Patroni ministrantów:

Święty Tarsycjusz (zm. ok. 250 r.) – męczennik rzymski z czasów prześladowań za cesarza Decjusza, pochowany w katakumbach św. Kaliksta, Wszystko, co o nim wiemy, pochodzi z inskrypcji papieża Damazego, który przewodził chrześcijańskiej gminie w Rzymie najpóźniej 100 lat po męczeńskiej śmierci Tarsycjusza. Święty wolał umrzeć z rąk pogańskiej rozzłoszczonej gawiedzi, niż oddać im niesiony przez siebie pod płaszczem Najświętszy Sakrament. Papież Damazy porównuje go do św. Szczepana, być może wskazując na podobieństwo śmierci – przez ukamienowanie. Był prawdopodobnie akolitą, należał do otoczenia papieża Stefana I.

Święty Dominik Savio (ur. 2 kwietnia 1842 r. Jego rodzicami byli: Karol Savio – rzemieślnik i Brygida Gajato – wiejska krawcowa. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie. Zapytany czy nie boi się chodzić sam tak daleko, odpowiedział: Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł Stróż. Z okazji pierwszej komunii Dominik Savio napisał w książce do nabożeństwa następujące postanowienia:

Będę często spowiadał się i przystępował do Komunii św., ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik.
Będę święcił dzień święty.
Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja.
Raczej umrę niż zgrzeszę.

Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: Ja już tu nie wrócę. – tak też się stało. Chorował jeszcze kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!, po czym zmarł. W 1933 r. papież Pius XI nazwał go małym świętym i gigantem ducha. W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył go do grona świętych.

Święty Jan Berchmans, właściwie Jean Berchmans (ur. 13 marca 1599 w Diest, zm. 13 sierpnia 1621) Od najmłodszych lat słyszał w sercu głos Chrystusa – pójdź za mną. Jednak warunki materialne rodziny, a potem śmierć matki utrudniały mu naukę. Młody Jan dzięki opiece różnych kapłanów i własnej pracy zdobył potrzebne wykształcenie w kolegium Jezuitów w Malines. Jan wstąpił do nowicjatu jezuitów, ze względu na jego duże zdolności wysłano go na studia do Rzymu. Tu jednak zapadł ciężko na zdrowiu. Bardzo aktywny i pojętny uczeń, będący przykładem dla współbraci był mało odporny na Rzymskie upały i wilgoć zakonnych komnat. Odznaczał się wielką pobożnością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Był wzorem w zachowaniu reguły zakonnej, a jego pragnieniem było odtworzyć wzór, jaki zastawił św. Alojzy. Zapadłszy ma gorączkę i zapalenie płuc swoją duszę oddał Panu 13 sierpnia 1621 roku. W 1867 papież Pius IX ogłosił go błogosławionym, natomiast Leon XIII w roku 1888 zaliczył go w poczet świętych pańskich. Święty bardzo ukochał św. Alojzego i dzisiaj wraz z nim jest patronem studiującej młodzieży, a także ministrantów.

Zasady św. Jana Berchmansa:

Serce moje jedynie bezpiecznym żyć może, gdy wytrwa w szczerej, dziecięcej miłości ku Matce Bożej.
Mało mówić, dużo czynić.
Wielce sobie ważyć drobne sprawy.
Jeśli nie dojdę do świętości za młodu, nigdy nie będę świętym.
Myśl, żebyś Panu Bogu się podobał, a Pan Bóg o tobie myśleć będzie.
Sumiennie dopilnuję punktualnego rannego wstawania.
Kto nie docenia modlitwy, nie wytrwa w pobożności.
Wszystko, co czynisz, czyń z wielką starannością.
Cierpliwość koroną wszelkich cnót.
Nie czyń nigdy tego, co Ci się w drugich nie podoba; ale to, co się w nich podoba.

Święty Alojzy (Luigi) Gonzaga (ur. 1566 – zm. 1591) Pochodził z książęcej rodziny, urodził się w Lombardii. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do zakonu jezuitów. Umarł jako kleryk, opiekując się chorymi w czasie zarazy w Rzymie.

Święty Stanisław Kostka, herbu Dąbrowa (ur. 28 grudnia 1550 w Rostkowie na Mazowszu, zm. 15 sierpnia 1568 w Rzymie) Był synem Jana Kasztelana Zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. W wieku 14 lat razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Bardzo pragnął przyjąć Komunię Świętą, ale właściciel domu w którym mieszkał nie chciał się zgodzić na wprowadzenie księdza. W nocy miał wizję, w której św. Barbara z dwoma aniołami przyniosła mu Komunię Świętą. Miał też drugą wizję, w której Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus pochyla się nad nim i składa mu w ramiona Dzieciątko. Rano wstał zupełnie zdrowy.

Stanisław pragnął wstąpić do zakonu jezuitów, ale nie uzyskał zezwolenia rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. W pogoń za nim ruszył jego brat Paweł. Dotarł do Dilingen w Bawarii (około 650 km) i zgłosił się do św. Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie święty Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Marzył o misjach w Indiach. 10 sierpnia 1568 roku nagle zachorował na malarię i zmarł 15 sierpnia 1568r. w Rzymie.

Opiekunem ministrantów w naszej parafii jest ks. Dominik Osuchowski

Lektor jest ustanowiony do wykonywania czytań Pisma św. z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może też wykonać psalm między czytaniami (OWMR 66). Lektor ma własną funkcję w czasie sprawowania Eucharystii i powinien ją spełniać osobiście, choćby w zgromadzeniu liturgicznym byli obecni duchowni. Do funkcji lektora można wybierać nie tylko tych, którzy posiadają odpowiednie możliwości głosowe i dykcyjne, odwagę i swobodę występowania przed większym zgromadzeniem, ale przede wszystkim kandydata, który:

prowadzi właściwy styl chrześcijańskiego życia,

prowadzi pobożne i gorliwe życie modlitewne i sakramentalne,

jest zaangażowany w sprawy Kościoła i parafii,

współpracuje w dziele apostolstwa wśród wiernych świeckich,

spełnia dobrze obowiązki szkolne,

poświęca czas lekturze Pisma św.

Przygotowanie do posługi lektora powinno iść dwoma drogami. Powinno być przygotowaniem duchowym i przygotowaniem technicznym. Duchowe przygotowanie zakłada konkretną formację przynajmniej w 2 dziedzinach: biblijnej i liturgicznej. Formacja biblijna zamierza do tego, aby lektorzy potrafili zrozumieć czytania w ich własnym kontekście oraz w by świetle wiary pojmowali treść Objawienia. Formacja liturgiczna winna zapewniać lektorom pewną znajomość sensu struktury Liturgii Słowa oraz związków między liturgią Słowa i liturgią Eucharystyczną. Przygotowanie techniczne ma na celu przyswojenie lektorom umiejętności płynnego, głośnego, pod każdym – względem pięknego czytania Słowa Bożego.

Nie wszyscy mogą być lektorami, ponieważ nie wszyscy kandydaci na lektorów spełniają odpowiednie warunki. Kandydatowi na lektora potrzebna jest nie tylko świadomość wybrania do tej posługi, ale także duża doza odpowiedzialności związanej z jej przyjęciem. Posługa lektora jest nie tylko świadectwem wiary, przykładem życia dla innych, ale przede wszystkim służbą Bogu. Z tego względu na to, że lektor ma naśladować Jezusa Chrystusa np. w posłuszeństwie Bogu Ojcu na Krzyżu, stale musi pamiętać, że tę posługę przyjmuje dobrowolnie i zobowiązuje się do służenia Bogu i ludziom. To wymaga poświecenia się w przygotowaniu do jak najlepszego przeczytania Słowa Bożego jak również, do gorliwego Jego czytania nie tylko w niedzielę, ale i w dni powszednie.

Strój lektora przypomina jemu samem i wiernym o jego powołaniu i naśladowaniu, pod względem myślenia i działania, samego Chrystusa. Podstawowym strojem lektora jest biała alba, oraz cingulum (sznur) którym jest przewiązany. Przez strój, lektor wyróżnia się spośród pozostałych ministrantów przy ołtarzu. Biała szata w którą jest ubrany, ma przypominać mu godności dziecka Bożego, zachęcać do naśladowania innych – staje się wyrazem upodobania do Chrystusa.

Do zadań lektora należy:

– wierna służba Słowu Bożemu;
– angażowanie się w sprawy Kościoła;
– współpraca w dziele apostolstwa;
– wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewagelii);
– wykonywanie psalmu;
– zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;

Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:

– przygotowanie ceremonii liturgicznej;
– wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
– przygotowanie i odczytanie komentarzy;

Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan. Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.

Spotkania lektorów w parafii odbywają się w każdy wtorek o godz. 18.30.

Opiekunem lektorów w naszej parafii jest Ks. Dominik Osuchowski.

BRATERSKIE RELACJE

Wzorcem w budowaniu Wspólnoty jest Trójca Święta i gmina pierwszych chrześcijan (Dz 2,42-45), dzięki czemu tworzymy więzi pełne ciepła, prostoty i miłości.

Bóg powołał nas, abyśmy byli żywym znakiem ewangelicznych wartości: prawdy i miłości, to istotna zasada w naszym życiu, relacjach i formacji, dlatego chcemy żyć duchowością zmartwychwstania i nieść nadzieję.

SPOTKANIA DOMOWE

Podstawowym miejscem spotkań są Domy Zmartwychwstania, czyli małe grupy ewangelizacyjne – w prywatnych domach spotyka się 5-10 osób na radosnej modlitwie, czytaniu Słowa Bożego (Biblii), a także dzieleniu się swoim doświadczeniem żywej wiary.

We Wspólnocie jest obecnie kilkaset Domów Zmartwychwstania.

DYNAMIKA ŻYCIA
Dynamika wewnętrznego życia we Wspólnocie opiera się na:

domowych spotkaniach (co tydzień) – każdy członek Wspólnoty przynależy do małej grupy
formacji duchowej (co miesiąc) – każdy członek może przynależeć do formacji dopasowanej do jego rozwoju duchowego
świętowaniach (co miesiąc), czyli spotkaniach całej Wspólnoty z danego regionu.

Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych kręgu (grupa 4-7 małżeństw), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości.

Strona internetowa Domowego Kościoła:
Domowy Kościół

Dzisiaj jest obecny w 163 krajach na wszystkich kontynentach świata, a liczbę członków aktywnych szacuje się na około 3 mln osób, zaś członków pomocniczych na około 7 mln (2001 r.). Wszystkie środowiska LM utrzymują ścisły kontakt z siedzibą w Dublinie.

Pius XI w 1933 r.; Pius XII w 1953 r.; Jan XXIII w 1960 r.; Paweł VI w 1965 r. oraz Jan Paweł II poparli i udzielili Apostolskiego błogosławieństwa dla działalności Legionu Maryi.

W 1965 roku Frank Duff został zaproszony i uczestniczył jako specjalny obserwator świecki w pracach Soboru Watykańskiego II. Kardynał Leo Suenens nazwał Duffa geniuszem apostolatu. Obecnie Legion na całym świecie trwa na modlitwie o beatyfikację sługi Bożego Franka Duffa.

Legion Maryi w Polsce

Do Polski Legion Maryi przywiózł Anatol Kaszczuk, więzień obozu w Kozielsku, oficer artylerii, później lotnictwa, który po wyprowadzeniu polskich żołnierzy z Rosji przez gen. Andersa walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu wojny wstąpił do nowicjatu dominikanów w Cork w Irlandii, gdzie poprzez indywidualną lekturę zapoznał się z ideą Legionu Maryi. Odkrył nowe powołanie – działalność w Legionie Maryi. Opuścił nowicjat, aby szerzyć Legion w Polsce. Latem 1946 r. udał się do Dublina, gdzie poprzez osobisty kontakt z Frankiem Duffem, udział w pracach legionowych oraz dokładne szkolenie przygotowywał się do misji w Polsce. Decyzją Concilium, został delegatem LM do Polski. Po powrocie do kraju, w 1948 r. założył pierwsze prezydium w Ostródzie, następne w Lublinie. Wówczas powstały dwa prezydia: męskie przy Katedrze Lubelskiej, którego kierownikiem duchowym był ks. Józef Frankowski oraz żeńskie – przy klasztorze OO. Kapucynów. Za pozwoleniem ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, w 1949 roku powstało prezydium w Warszawie przy kościele p.w. św. Augustyna na Nalewkach. Niedługo potem, w 1950 r. Legion Maryi, jak wszystkie stowarzyszenia katolickie, musiał zawiesić swoją działalność ze względu na represje władz (komunizm).

Reaktywowanie

Dopiero na początku lat 80-tych Legion Maryi mógł wrócić do Polski. Jeszcze przed powstaniem pierwszych struktur Legionu kilkakrotnie przyjeżdżał do Polski ks. Sean Moriarty z Irlandii, który szerzył ideę Stowarzyszenia w naszym kraju, zwłaszcza wśród kapłanów. Od 1975 r. przyjeżdżali również w ramach Peregrinatio pro Christo (Katowice, Poznań, Kraków, Wrocław, Opole, Racibórz, Warszawa) legioniści z Austrii, Irlandii i Anglii, zwerbowali wielu członków pomocniczych. Na południu Polski grupy LM były zakładane przez przedstawicieli Senatu Legionu z Wiednia, głównie przez Annę Coreth. Próby rozpoczęto już w 1958 r., jednak dopiero w 1979 r. powstało pierwsze prezydium przy parafii p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. Powoli zaczęły powstawać wspólnoty LM w sąsiednich diecezjach. Pierwsza Kuria LM w Katowicach powstała 31 VIII 1984 r. W 1983 r. przedstawiciele LM z Irlandii przybyli do Warszawy, nawiązując współpracę z kościołem parafialnym dzielnicy Solec i tam założyli I Prezydium LM, które było początkiem Legionu na terenie stolicy. Na przełomie maja i czerwca 1986 r. powstało pierwsze prezydium w Lublinie przy Katedrze Lubelskiej. Legioniści regularnie odbywali cotygodniowe spotkania, studiując systematycznie podręcznik. Brali udział w całonocnych czuwaniach podczas pielgrzymek Ojca Świętego, roznosili opłatki wigilijne na terenie swoich parafii i w szczególny sposób angażowali się do prac związanych ze zbliżającą się koronacją Cudownego Obrazu Maryi (1988). W 1987 r. działa już grupa patrycjuszy skupiająca legionistów z terenu całego Lublina. Zebrania odbywają się w Domu Rekolekcyjnym na Podwalu pod doskonałym przewodnictwem ks. Zdzisława Ciżmińskiego. Dnia 2 kwietnia 1989 r. odbyło się pierwsze ACIES w Katedrze Lubelskiej. Uroczystą Eucharystię celebrował wówczas ks. biskup Bolesław Pylak wraz z opiekunami duchowymi istniejących już Prezydiów. Powołana została 19.09.1989 r. pierwsza Kuria LM w Lublinie. Opiekunem duchowym został ks. Zdzisław Ciżmiński. Legion liczył wówczas 13 Prezydiów, tj. około 100 członków czynnych, którzy podjęli trud rozkrzewiania tego mało znanego jeszcze wtedy ruchu świeckiego. Spotykali się w Prezydiach każdego tygodnia, zaś w Kurii LM raz w miesiącu. Na swoich zebraniach wspólnie umacniali się modlitwą, wymieniali doświadczenia związane pracą apostolską w Legionie tj. niesieniem pomocy duchowej bliźnim. Po kilku miesiącach pracy Od września 1991r. wydawany jest biuletyn informacyjny Legio Mariae, od 2001 r. z wkładkami diecezjalnymi. Polscy legioniści od 1991 r. aktywnie włączają się w dzieło Peregrinatio pro Christo (PPC) – wakacyjny apostolat grupy legionistów poza granicami własnego kraju, organizowany przez Senat LM w Wiedniu. Dnia 8 grudnia 1994 r. w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie powstało jako pierwsze w Polsce kleryckie prezydium dla przygotowania przyszłych kierowników duchowych. W wyniku rozwoju Kurii zamojskiej wiosną 1994 r. powstało Komicjum, skupiające w 3 Kuriach 1400 legionistów. Dnia 8 grudnia 1996 r. została przeprowadzona akcja informacyjna o LM dla seminarzystów Kościoła Zamojskiego, mieszczącego się w Lublinie. Drugie prezydium kleryckie należy do Komicjum zamojsko-lubaczowskiego. W dniu 16 września 1995 r. Legion zorganizował po raz pierwszy ogólnopolską pielgrzymkę na Jasną Górę. Stało się coroczną tradycją pielgrzymowanie legionistów, ich rodzin i sympatyków do tronu Królowej Polski w drugą sobotę września.

Legion Maryi p w. Matki Boskiej Królowej Polski przy parafii
Matki Bożej Królowej Polski w Zamościu

Z inicjatywy proboszcza parafii ks. Prałata Janusza Romańczuka w dniu 15.01.1995r. odbyło się spotkanie informacyjne Legion Maryi . Świadectwa składali członkowie Legion Maryi innymi s. Julia Rodzik. Akces przystąpienia do Legion Maryi zgłosiło wiele osób. Z tych osób ukształtowały się 2 rodzaje członkostwa – członkowie czynni i członkowie wspierający.

Cel Legionu Maryi

Celem Legionu jest apostolat ludzi świeckich. Jan Paweł II powiedział do Legion Maryi:Jesteście ruchem laikatu usiłujący uczynić wiarę inspiracją życia ku osiągnięciu osobistej świętości. Naszym powołaniem jako laikatu jest, być chrześcijańską inspiracją we współczesnym świecie. Podstawową formacją Legion Maryi jest prezydium, które zrzesza na cotygodniowych zebraniach członków czynnych. Na czele prezydium stoi zawsze ksiądz, który jest kierownikiem duchowym.

Kierownicy duchowi naszego prezydium:

Ks. Krzysztof Guzowski (1995-1998)
Ks. Janusz Sokołowski (1998-2000)
Ks. Dariusz Soniak (2000-2006)
Ks. Mariusz Dziadosz (2006-2011)
Ks. Paweł Kruk (2011-2012)
Ks. Sylwester Zwolak (2012-2013)
Ks. Rajmund Cur (2013-2015)
Ks. Piotr Grzechnik (2015-2017)
Ks. Mariusz Skubis (2017-2022)

Ks. Dominik Osuchowski 2022-

Każde prezydium Legion Maryi wybiera zarząd prezydium . Kadencyjność każdego zarządu trwa 3 lata i można ją przedłużyć na następne trzy lata, lecz nie więcej, po tym okresie należy wybrać nowy zarząd. Pierwszy zarząd prezydium Legion Maryi został wybrany w 1995 r. w składzie.
s. Bożena Kołakowska – prezydent
s. Zofia Bałabuch – wiceprezydent
s. Alina Kłosiewicz – sekretarz
s. Wanda Podgórna – skarbnik

W czasie kadencji zarządu nastąpiła zmiana s. Bożena Kołakowska prosiła o zwolnienie Jej z funkcji prezydenta, ze względu na obowiązki rodzinne . Na Jej miejsce na prezydenta w 1996r. Została wybrana s. Krystyna Gaca. W tym składzie zarząd prezydium funkcjonował do końca kadencji czyli do roku 1998 r.

W 1998 r. ponownie został wybrany ten sam zarząd, w składzie jak wyżej.
Zarząd skończył swoją podwójną kadencję w 2002 r.

W 2002 r. został wybrany nowy zarząd w składzie:
br. Kazimierz Machowski prezydent
s. Krystyna Gaca – wiceprezydent
s. Lidia Tkaczuk – sekretarz
s. Zofia Bałabuch – skarbnik

Zarząd w tym składzie został również na dwie kadencje. W 2007 r. został wybrany nowy zarząd w składzie:
s. Zofia Bałabuch – prezydent
s. Krystyna Gaca – wiceprezydent
s. Wanda Podgórna – sekretarz
s. Emilia Chruścińska – skarbnik

29 listopada 2013 r. powołano nowe Prezydium na 3-letnią kadencję w składzie:

Prezydent: Krystyna Gaca
Wiceprezydent: Zofia Bałabuch
Sekretarz: Maria Śliwińska
Skarbnik: Emilia Chruścińska

Prace wykonywane przez prezydium Legion Maryi p w. MB Królowej Polski.

Legion Maryi to nie przynależność do organizacji kościelnej, to styl życia. Dlatego też:

uczestniczymy w co najmniej raz w roku w rekolekcjach organizowanych dla członków Legion Maryi
uczestniczymy w comiesięcznych dniach skupienia, które dają nam wiele cennych wskazówek do dalszej pracy
bierzemy udział w Jerychach z okazji pielgrzymek Ojca św. Franciszka, osłaniamy Jego Świętobliwość swoimi modlitwami
w wyznaczonym dla naszego prezydium dniu czuwamy przed Najświętszym Sakramentem
uczestniczymy w rekolekcjach przed każdą uroczystością patronalną
uczestniczymy co roku w Acies gdzie ponawiamy swoją wierność naszej Matce Maryi zawierzając Jej całkowicie siebie i wszystko co posiadamy

Członkowie Legion Maryi uczestniczyli w Kursie Filipa prowadzonym przez ks. Andrzeja Traczykiewicza bierzemy udział w pielgrzymkach do miejsc świętych w Polsce. Najważniejszą dla Legion Maryi jest Zlot na Jasnej Górze. Wtedy u tronu swej Matki ,,Ładujemy akumulatory duchowe”.

Prace apostolskie Legion Maryi to:

Zakładanie nowych prezydiów Legion Maryi: w Szczebrzeszynie, Grabowcu, Nieledwi, Tyszowcach, Tarnawatce, Tworyczowie, Perespie.
Prowadzimy apostolat wśród chorych w szpitalach modląc się z nimi, rozdając Cudowny Medalik , mówimy im o Bogu i wielkiej łasce ich cierpienia, które ofiarowane Bogu przynosi wiele łask, dostarczamy im prasę katolicką
Prowadzimy rozmowy z osobami zaniedbanymi duchowo, w wielu przypadkach następuje powrót niektórych osób do Kościoła i przyjęcie Sakramentu Pojednania.
Odwiedzamy osoby chore, samotne, wiekowe. Modlimy się z nimi niosąc im pociechę duchową, a niekiedy podejmujemy pomoc w załatwianiu podstawowych spraw życiowych.
Podejmujemy rozmowy z innowiercami, a szczególnie ze świadkami Jehowy .
Przed Intronizacją Najświętszego Serca Jezusowego podjęliśmy apostolat ,,drzwi w drzwi.
Zbieraliśmy podpisy osób przeciw ustawie o aborcji dzieci nie narodzonych.
Podejmujemy walkę z pornografią mówiąc sprzedawcom o wielkim zagrożeniu dla młodego pokolenia.
W święto Cudownego Medalika prowadzimy apostolat uliczny rozdając cudowne medaliki wraz z opisem powstania cudownego Medalika i Jego działania.
Uczestniczyliśmy w akcji zapisów do Różańca papieskiego, poświęciliśmy wiele godzin. Efektem pracy całego Legionu było zebranie około 5 tys. deklaracji modlitw 1 godzina.
Rozpoczęliśmy za zgodą ks. Proboszcza parafii Matki Bożej Królowej Polski ks. Prałata Janusza Romańczuka podjęliśmy apostolat ,,drzwi w drzwi zapraszając rodziny do modlitwy w pierwsze soboty miesiąca rozdając informacje o pierwszych sobotach.

Legion Maryi jest pomocą w parafii wykonując sumiennie powierzoną nam zadania. Spotkania prezydium odbywają się w każdy poniedziałek w kościele dolnym: okres wiosenno-letni po Mszy św. o godz. 18.00; okres jesienno-zimowy o godz. 15.45.
Spotkanie Legionu wspierającego w każdy I wtorek miesiąca o godz. 16.00.

Wszystkich, którzy chcą należeć do Legionu Maryi serdecznie zapraszamy na spotkania.

Członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia może być każdy katolik między 18 a 30 rokiem życia; członkiem juniorem każdy, kto ukończył 16 lat, a kandydatem ten, kto ukończył 14 -sty rok życia i pragnie twórcze i aktywnie spędzić swoją młodość.

KSM to także najlepszy sposób, by odnaleźć swoje miejsce nie tylko w grupie rówieśników w szkole bądź parafii, ale w Stowarzyszeniu tworzącym w Polsce jedną wielką rodzinę. Rodzinę ludzi młodych, gotowych całym swoim życiem „służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie”.